Czas pokaże...

Miło czas nam płynie ostatnio. Gościliśmy w ostatnim tygodniu ciekawe osóbki w domu, a raczej jedną osóbkę z dwoma burkami ;) Przyjechała do nas Kamila ze swoim psiejstwem - Megi i Devi ( miotowa siostra Ri ). Te kilka dni bardzo fajnie wspominam ja i pies również - bo przecież cudownie jest mieć w domku innych psich przyjaciół ! Poszliśmy także na lekcję frisbee do Darka Radomskiego. Jestem z tych dwóch godzin bardzo, ale to bardzo zadowolona ! Dowiedziałam się tyle, że głowa mała i jak się okazało nie rzucam najgorzej :) Teraz tylko trochę podrasować mojego głupka i gotowe. Nie chwaliłam się, że wybieramy się do Sopotu na tamtejszą edycję DCDC aby spróbować swoich sił w Pro Toss&Fetch. Kompletnie nie mam na to żadnego parcia, robimy to tylko i wyłącznie dla fan'u. Nie zdziwię się jak wgl nic nie pokażemy. Cóż czas pokaże jak to będzie. Jeżeli spodoba nam się taki sposób rozrywki, to pojawimy się też w Poznaniu. Planuję naszą przyszłość połączyć z frisbee, ale plany te są bardzo luźne i nie mam pojęcia jaka będzie moja ostateczna decyzja.

Podsumowując, ten tydzień dał mi kolejną, ogromną dawkę informacji do przetrawienia pt." co dalej z nami będzie?". Jednak uważam, że najsłuszniejszą w tym wypadku odpowiedzią jest tytuł tego postu.

Pozdrawiamy A&Ri !

Paczaj !

Zachwycam się tym strasznie, a Wy ?

Nad przepaścią

Ten tydzień spędziliśmy osobno. Ja wyjechałam podbijając polskie góry, a Rico został u Agi. Dużo dal mi ten tydzień, pozwolił mi wiele przemyśleć i także "odpocząć" od wspólnego życia. Czasem nawet takie krótkie przerwy są dobre, pomagają wrócić do formy i zwiększają chęć do pracy. Tak  było również tym razem.
Chodząc na kilkugodzinne, piesze wycieczki miałam bardzo dużo czasu na przemyślenia. W mojej głowie pojawiło się pełno metafor. Porównywałam życie z psem takim jak Rico, własnie do chodzenia po górach.

Na początku bywa ciężko, bo nasz organizm musi się przyzwyczaić do dłuższego wysiłku, do zmian w poruszaniu się, bo jednak nie idziemy już prosto tylko pod górę, co jest zdecydowanie trudniejsze. Potem przestaje nam to przeszkadzać, jesteśmy przyzwyczajeni, zauważamy już więcej innych czynników, które nas otaczają wokół. Od wszelakiej roślinności, po odgłosy natury. Czym wyżej jesteśmy, szlak zaczyna się robić coraz trudniejszy. Więcej osób się poddaje i nie zamierza iść dalej. Tutaj wkracza do działania nasza silą woli, możemy wtedy ocenić jak "mocni" jesteśmy. Gdy zdecydujemy się dążyć do celu dalej wygrana jest już tuż pod naszym nosem. Wydaje się tak blisko, jednak jednocześnie bywa dalej niż przypuszczamy. Musimy wierzyć i mocno się starać aby się udało. Mimo to potem, zazwyczaj bardzo niespodziewanie pojawia się szczyt. Wgłębieni tak bardzo w swoją drogę do osiągnięcia celu, nie możemy na poczatku uwierzyć, ze to już koniec. Chociaż jesteśmy zmęczeni, chcemy iść jeszcze dalej... Pytanie gdzie ? Przecież w końcu osiągnęliśmy swój szczyt-cel. Jednak życie to nie góry i możemy postawić przed sobą wiele celi. Bywają trudne, smutne, nawet szokujące ale czy nie warto ? Poświecić się na tyle aby potem być dumnym ze swoich osiągnięć ?
 Z psami i praca z nimi jest identycznie. Wiele lat potrzeba na pokazanie psu wielu rzeczy. Wymaga to wyrzeczeń, pokory, zaufania do czteterolapnego przyjaciela. Sama mam mało sportowych osiągnięć ze swoim psem, jednak mnóstwo tych w życiu codziennym. Ile czasu i pracy (nie tylko mojej) zajęło dojście do tego co mamy. Nie raz chciałam się poddać. Nie zrobiłam tego. Mam teraz za to psa przychodzącego na każde moje zawołanie, kochającego zabawki ponad wszystko, z bezbłędnym aportem, pięknie skaczącego na agility, z kilkoma ciekawymi sztuczkami na koncie oraz co najważniejsze nastawionego na mnie. Jeszcze rok temu tak nie było, wszystko wyglądało inaczej o 180 stopni i nigdy nie sądziłam, ze uda nam się osiągnąć cokolwiek, zaczynając na przywołaniu kończąc na pracy z rozproszeniami. Nie wiem czy zrobimy dalej tak ogromne postępy, nie mam pojęcia. Wiem jedno swój największy szczyt już podbiliśmy. Reszta to będą tylko male pagórki, tak zwane wisienki na torcie.
Trzymam kciuki i mocno wierze w każdego kto próbuje osiągnąć postawiony przed sobą cel. Warto zawsze dążyć do czegoś więcej niż się ma !

 Pozdrawiamy A&Ri !